Elexiches unha data ben pavera para marchar, Pallaso. Capicua. Un fenómeno que pasa cada moito tempo, un entre un millón, unha rara avis, coma ti. Claro, igual pensabas que era mellor elexir unha data fácil de lembrar. Como se non deixaras xa pegada abondo en cada rincón da terra.

Terías que ver as redes, a prensa, a radio e a tele estes días. Ías flipar. Algún que outro postureo, como non, pero tamén un mundo de tristura e agarimo. E mira que iso é dificil neste oficio noso no que tarde ou cedo, todos acabamos sumando algún que outro conflito. Pero ti non. Conseguiches amor, respecto e admiración de forma unánime. Iso que te levas, Pallaso.

E coa túa marcha quedamos sen todo de golpe. Esgotáronse as narices vermellas, os altofalantes portátiles e as entradas nos teatros. Quedamos sen compañeiro de escenario, sen compadre de escritura, sen irmán de viaxe polas comarcais galegas, sen ese “si” como resposta a calquera nova tolemia que argallabamos.

Por sorte, mira o que nos queda, os agasallos que nos deixaches en todos estes anos. Menudo patrimonio, neno. Fixeches máis pola cultura deste país que todos os conselleiros xuntos. E pola cativada. E polos avós e as avoas.

Lembro que sempre faciamos bromas cos teus superpoderes: o don da ubicuidade, a enerxía infinita, a capacidade de facer rir a calquera en calquera circunstancia… pero se tivera que destacar un superpoder teu, sería a xenerosidade. A xenerosidade no traballo, dando oportunidades laborais a tanta xente. A xenerosidade no escenario, facendo brilar aos que estabamos ao teu lado. A xenerosidade cos amigos e coa familia, compartindo ao teu carón churrascadas, ceas, viaxes e risas. Ai, canto nos temos rido xuntos, Pallaso.

E tan xeneroso fuches, que botaches por fora. A agora a ver como xuntamos todo o que nos deches! Non hai sitio no que colla tanta marabilla. Non hai teatro, nin auditorio, nin pabellón onde meter a todos os que te queren. Non hai libros, nin películas, nin cancións que cheguen para contarte. Non hai palabras.

Agora colliches vacacións, así que haberá que seguir sen ti. Pero contigo. Porque os bos e xenerosos non marchan nunca. Sodes así de pesados, xa ves ti. Asi que a descansar, pero só un chisquiño. E non te preocupes, que queda o garito en boas mans.

A Coruña, 23 de febreiro de 2022